Bir coğrafya; çiçeklere, böceklere, güzellere, dilberlere, dillere, dinlere, tarikatlara, mezheplere, ahlaka, kibirsiz bir gurura, kültürler üstü bir medeniyete tanıklık etmenin yüksek gururunu taşıyan, yaşatan, yaş akıtan, yaşlatan bir coğrafya düşünün
Aşkın her hâline aşina kıldıran bir kara parçasıdır
Sevdaları savaş olan bir toprak gösterebilir mi beşer evladı
Âdemoğlunun en ağır imtihanı işte Mezopotamya, izsiz bırakan, sizi sizsiz kılan
İşte söylüyorum ki, yankılansın kalplerde, kalplerde acı ve keder bırakan, tarih içinde ve tarih dışı alamet barındıran yas salgının ürkek vatanı
Mor bulutları rüşvet veriyorken dağlara, insanı keskin acı ve ateş
Gri rüzgârlar arasında sevgililer kulaklara ıstırabın depremini fısıldayan
Ve aynı zamanda o coğrafya ki toprağı verim diye neşe saçan, göğünün yüzünden birliğin o kutsi beraberliğinin emareleriyle göğe kuşak olan
Bir coğrafyadır ki ruhları nakış nakış oyan, her ânı çağlar üstü anı olan
O coğrafyadır ki dünyanın kaderine kadı olan, hesapsız, kitapsız, nizamsız
Mazlumun ve mağdurun manifestosunu bin yıllara kitâbeleştiren o toprak
Ve Mezopotamya yakışmıyor dünyaya ya da dünya yabancı bir konuk, Mezopotamya tıkanan
Her lahza yüreklere mıcır büyüklüğünde gözyaşı döktüren bir yer
Küller içinde büyüyen kan renkli güllerin masalımsı hikâyesi Mezopotamya
Günahlar çırılçıplak ve darmadağın hayaller, ümitleri metruk olan bir başka kara parçası gösterilebilir mi
Bunca acı ve bunca keder ölümü kader kılmamış yine de, işte bilinmeyen bir yerde yaşıyoruz ve bu kusur kime ait
Sabırla büyüdü yürek, korlaşan bir demin nemiyle, kısaca ben, ben Mezopotamya, tanımalıydın ruhumu tanımlayacak tümceleri
Beni ve seni tanımlayan o varlık ve yokluk arasındaki yara, ah ne desem inanmazlar ve seni işte tanımazlar ve tanımlayamazlar ey vatanım, titrek toprağım, Mezopotamya
Hiçbir zaman bilemeyeceğiniz bir yer, anaları ağıt ustası, babalar ki çile çınarı...
Durmadan acı çekiyoruz ve ümide yabancı kalmak istemeyen bir hazla akıyor serseri gönlümüzün kılcal damarları, şu Mezopotamya senfonisinin seramonisinde
Seni en yüce platonik kurguyla tanımışlar, yüreklere merhem olan neşenle tanımlayamamışlar
Benim toprağım, senin kederin, bizlere kader olan
Mezopotamya, seni kalbinin aklıyla ancak betimleyebilen eskici dükkânındaki kelimelerle kurşunlayan bir çilekeş muharrim
Ve sen öylesi şiddetli rüzgârların meczup saltanatısın, bu yüzden yaran büyük, hıncın kocaman küçük
Kendine gurbet olan yer, aslına yabancılığı nüfuz ettiren, ruh ve beden bu kadar mı yabancı olur kendine, kendi kendine
Hele gelin, şu başıboş hüzne kulak verin, bunca acı ve keder nasıl kabul edilmiş bu toprağa, bana tek bir sebep söyleyin, kan ve kılıç bu kadar mı çekici, yazık
Aynı yaprağa kan, acı ve aşk nasıl sıkışmış, bu biçim itici bir ideoloji tarihin hiçbir anında görülebilmiş değildir
Ah aynalar ve duvarlar, dile gelip haykırın
Seni anlatıyorum ey Mezopotamya denen derli toplu boşluk, nasıl da çığlık çığlık
Yalan dünyaya gül ve kül diye yutturulan bir masalın belirsizliğindeki yer
Mezopotamya, güzel ülkemin inci ümidi
Mezopotamya, birlikte yaşayacağız inandığımız her hâli
Acımayacağız suni kaderlere ve inkılap görecek bu toprağın yabancı konukları, ey Mezopotamya, Kürdün Türkün ve Arabın ışıklı ve nakışlı türküsü
Nurettin ŞİMŞEK
Kategoriler